20 ժամ տևող վազք, մի քիչ քնել, հետո նորից ծրագրերի վերհիշում ու վազք դեպի կանգառ։ Աստիճանաբար առաջաանում է այն զգացողությունը, որ եթե գոնե մեկ պահ կանգ առնես, աշխարհը փուլ կգա գլխիդ, իսկ կյաքը կդադարի։ Անվերջ նպատակներ, գիտելիքների կատարելագործում ու ջնքեր, խոր հիասթափություններ ու նոր հույսեր, հպարտություն հաջողվածի համար, սխալների վերլուծություն… և այսպես դեպի անվերջություն։
Շատ սիրելով կյանքն ու փորձելով նրանից ստանալ առավելագույնը ՝ժամանակ ես գտնում շփվել ընկերներիդ հետ, փողոցով քայլելիս ժպիտով նայում ես երկնքին ու ծառերին, զարմանում մարդկանց մռայլ դեմքերից, ուզում ես գտնել նոր ուժ ու նոր լույս հասնելու հաջորդ նպատակիդ։ Հենց այս փոքրիկ հաջողություններն ու դրանցից առաջացող գոհունակության զագցողությունը, օրվա ընթացքում թեկուզ մեկ փոքրիկ գիտելիքի ձեռք բերվածության ուրախությունը, միախառնվելով թմրեցնող հոգնածությանն ու վաղվա ծրագրերին երեկոյան առաջացնում են երջանկության պատրանք, որն աստիճանաբար խաղաղվում է՝ վերածվելով դատարկության։
Այն դատարկության, որն իրականում տիրում է քո կյանքում ու հոգում, որը շրջապատում, իր գիրկն է քեզ առնում, իսկ դու այնքան զբաղված ես, որ նույնիսկ չես էլ հասցնում նկատել դա, դատարկություն, որը քեզ անտարբեր է դարձնում շրջապատի մարդկանց, նրանց զգացմունքների ու կյանքի գույների նկատմամբ։ Դու զգում ես սեփական փաքրությունդ ու անպետկությունը աշխարհին ու մարդկանց։ Ծագում է միտք «Իսկ ո՞ւմ են պետք իմ հաղթանակները, եթե չկա գոնե մեկը, ով սպասի իմ զանգին կամ պարզապես զանգի ասելու որ սիրում է ինձ»։ Ու դու գիտակցում ես, թե որքան ես կարոտել համացանցում կարդացված «եկա՞ր արևս» արտահայտությանն ու այն ջերմությանը, որ համակարգչի էկրանից թափանցում էր հոգիդ, դանդաղ հոսում էր երկաներով՝ ստիպելով փշաքաղվել, հասնում սրտիդ ու մթագնում ուղեղդ։
Դու հասկանում ես, որ սիրտն է ամենացավոտ տեղը, որն էլ ստիպում է աչքերին թրջվել։
Just for Soul 