Իմ աշխարհը, ոչ մեկի հետ չկիսված, հարազատների հետ երբեմն հատվող, բայց չբացվող ու չհասկացվող իմ աշխարհը… Երբ փախնելով երկրային կյանքի խնդիրներից ու անլուծելի դարձած խոչընդոտներից՝ փորձում եմ գտնել իմ աշխարհը, որը կարծես սկսվում և ավարտվում է համակարգչի էկրանով, իսկ ավելի ճիշտ, սկսվում ու չի ավարտվում, քանի որ մտնում է այդ էկրանի մեջ ու մոլորվում, խճճվում, հասնում անիմաստ մի կետի ու գիտակցության, որ դա իրական չէ, միաժամանակ իրական չէ նաև կյանքը, չի գտնում ոչ խպնդիրների լուծում, ոչ սփոփանք, ոճ էլ հասկացող մի ձայն։ Իսկ ո՞րն է իրականությունը ու այդ երկու աշխարհների հատման գիծը, որտեղ ես ապրում եմ։ Ո՞րն է իմ տեղն այս աշխարհում, կամ էլ այն տարածքը, որտեղ բնակվում, ուրախանում ու տխրում է իմ հոգին ու իրեն տանը զգում։ Ո՛չ մի տեղ։ Չկա կյանք, չկա իրկանություն, չկա այն վայրը, որը իմն է՝ երջանիկ կամ անհոգ։ Իսկ կա՞մ արդյոք ես, և եթե նունիսկ կամ, ո՞վ եմ, կամ ի՞նչ եմ անում։
Կան մտքերը, խնդրներից փախչելու կամ դրանք հաղթահարելու ցանկությունը, սակայն երբ սկսում եմ մտածել այդ մասին գիտակցում եմ, որ ոչինչ այս կյանքում ճակատագրական կամ հավերժ չէ, ամեն ինչ անցնում, գնում է, պատահում շատերի հետ ու որևէ լուծում ստանում, ժամանակի ընթացքում կորցնում իր արժքեքն ու փարինվում նորով։ Այստեղ առաջանում է հարց, իսկ ի՞նչն է հավերժ կամ բոխտորոշիչ, ե՞րբ կգա այն պահը, որ հասկանաս, որ շատ կարևոր մի բան է կատարվել, կամ տեսնես պայծառ լույսն ու երջանիկ սլանաս նրա ուղղությամբ, երբ հասկանաս որ ունես քո աշխարհն ու այն ՔՈՆՆ է։ Չկա…
Just for Soul 