Լինում կյանքում պահեր, երբ ամեն ինչ շատ լավ ու շատ վատ է միաժամանակ… Երբ խճճվում ես, կորցնում իրականության զգացողությունն ու ինքդ քեզ… Դադարում ես հասկանալ քո ցանկություններն ու որոշումների պատճառները… Ծրագրերիդ կեսը չես իրականացնում, իսկ կեսն էլ ճանապարհին անիմաստ են դառնում…
Եվ այդ վիճակը մոմոլրություն է կոչվում, ոչ երբեք հոգնածություն, ինչպես սովորել ենք այն որակել… Դա հոգնածություն չէ, կամ էլ հոգնածություն է, բայց հոգևոր։ Հոգնածություն, որի պատճառներն անհայտ են, կամ էլ հայտնի, բայց ոչ ցանկալի…
Եվ գալիս են կյանքում փուլեր, երբ դադարում ես կարոտել, կամ էլ կարոտում ես նրանց, ում կարիքը երբևէ չես զգացել… Երբ հարազատ մարդիկ ու ընկերներդ դադարում են լինել օրվադ անբաժան մասը… Երբ ժամանակը դառնում է անեզր, անսկիզբ ու անվերջ… Երբ չես հասկանում, թե ինչ ես ուզում անել, կամ որտեղ ես ուզում լինել… Իսկ ուզո՞ւմ ես, արդյոք, որևէ բան…
Այդ վիճակը նման է անդունդի եզրին կանգնած մարդու զգացողություններին, որը չափից շատ բան ունի կորցնելու, բայց դադարել է զգալ դրանց արժեքը։ Երևի հենց այդպիսին է լինում զգացողությունը նոր բարձունքների նվաճումից առաջ, երբ դադարում ես գնահատել անցյալդ ու առավել ևս չես հավատում ապագայիդ… Ներկան էլ մի պահ կանգ է առնում… Ուզում ես հրաժարվել ստանձնածդ բոլոր պարտավորություններից ու վերանալ, կորել միայն քեզ հայտնի մի վայրում, ուր նույնիսկ քո սեփական մտքերը քեզ չեն գտնի… Իսկ երազանքները մի քիչ ավելի իրական կթվան…
Just for Soul 